Vanmiddag kreeg de Mosselgod een hartelijk applaus toen hij werd uitgereikt aan eigenaar Michel Vergouwe van 't Halve Maentje in Breskens.
De Mosselgod is een project van
de Zwingodin en de creator trot om half vijf de doek van de god, die vanaf nu te zien is in 't Halve Maentje. Zij riep eerder mensen op uit te leggen waar zij de mossel het beste tot haar recht vonden komen. Zij legde uit waarom dit restaurant is uitverkozen na meer dan tweehonder reacties per mail en op de blog. Het belangrijkste bleek 'het mosselgevoel', een metafoor voor geluk en schoonheid die in Zeeuws Vlaanderen in overvloed te vinden is en op deze plek aan zee goed voelbaar. Hieronder de uitgesproken speech.
Het mosselgevoel
U vraagt zich af: Wat heeft een kunstwerk met mosselen te maken. En mogelijk vraagt u zich ook af: wat heeft die Zwingodin daar op de grens met België te maken met Breskens? Waarom is hier sprake van pratende kunstwerken?
Beste mensen, alles is bedoeld als een experiment met kunst en social media. Zwingodin is een personage en zij staat in volle glorie op een paalhoofd in het Zwin. Wie haar niet kent, kan haar in platte vorm meenemen.
Zwingodin blogt, denkt, doet als een echt mens. En wat een echt mens vaak doet is creëren. En recreëren. En natuurlijk ook procreëren. Om kort te gaan: Zwingodin heeft een nieuw kunstwerk gebaard.
Procreatie.
Mensen doen dat op hun eigen manier, Eva koos er een rib van Adam voor en de Zwingodin heeft gewoon een creator. Te weten: de persoon die nu voor u staat en u probeert iets uit te leggen over het mosselgevoel.
Die creator is van ondergeschikt belang.
Wat wel van belang is: Zwingodin is als nieuwe inwoner van Zeuws Vlaanderen ontzaglijk trots op dit prachtige land. Weinig mensen uit andere provincies weten zo goed hoe mooi en fijn het hier is als zij. Vandaar de missie: al wat zij aan kennis en kunde heeft, ook aan het land en haar inwoners aan te bieden.
Het idee van de Mosselgod ontstond van de zomer, toen een paar spelende en gravende jongetjes op het strand in het zwin aan het graven waren en toen plots een rond en hard en metalig voorwerp vonden. Opwinding alom, het zwin leek wel een themapark. De tweede wereldoorlog leek te herleven, ouders grepen hun kans om kroost uit te leggen waarom in dit land de ene explosief na de andere wordt gevonden. De politie werd gebeld. En na enig geharrewar of nu de Belgische of de Nederlandse Explosieve Opruimingsdienst hieraan te pas moest komen verscheen er een witte auto uit Knokke en twee dienders met witte overhemden. En de volgende dag was het spannende object verdwenen.
De kinderen hadden die dag geen oog voor wat nog meer aan de zwinoevers lag, maar Zwingodin wel. Ze verveelde zich nogal, want die bomverhalen zijn voor jongetjes spannend maar voor godinnen helemaal niet. Ze passen ook niet zo bij de idylle van de dag.
Ineens trof haar de kleur van de mossels. Die was heel divers en varieerde van zwart tot blauw. De zwarte vers aangespoelde mosselen waren soms nog vol of werden leeggegeten door altijd hongerige zeemeeuwen. Maar de blauwe en paarsige mossels waren allang leeg, soms gebroken en werkelijk schitterend van kleur. Wordt zo’n zwarte mossel door het zonlicht blauw en paars?
Ja, kennelijk.
Dames en heren, Zwingodin wil aan u vragen om oog te hebben voor de schoonheid van een hoogbejaarde mossel die door de jaren, het licht en de zon een onnavolgbaar prachtige kleur heeft gekregen. Zwingodin bedacht voor dit prachtige moment een naam: het mosselgevoel. Niet te evenaren door wat dan ook. Misschien kun je er Spinoza bij halen, misschien ook wel niet. Maar het bestaat: kijken naar een oude mossel op het strand en gek worden van geluk.
Dames en heren: dit is Zeeuws Vlaanderen. Dit is wat het land zo mooi maakt. Het mosselgevoel. Trek het breder! Fossielen op het strand. Polders met een zichtlijn tot in de oneindigheid. Winkels waar mensen groeten. Wandelingen van uren waarop je hooguit – en dan echt hooguit – drie mensen tegenkomt. Ik kan uren doorgaan. Maar net als met de paarsblauwe, hoogbejaarde mossel, die al jaren en jaren in het Zwin ligt, geldt: je moet er oog voor hebben. Heb je eenmaal dat oog, dan wil je hier nooit meer weg.
Goed, het kunstwerk. De zwingodin besloot het mosselgevoel in materie uit te drukken en de mosselgod uit te reiken aan diegene die recht deed aan de mossel. Er volgde een oproep op mosselgod.blogspot.com. En op zwingodin.blogspot.com. Natuurlijk kreeg de zwingodin mail van mensen die hun moeder, oma of broer aanwezen. En vanzelfsprekend was er mail van topkoks, culinaire organisaties en zelfs mosselorganisaties.
De bedoeling van deze – tussen dikke aanhalingstekens – prijsvraag was wel gecommuniceerd. Het ging hier niet om een culinaire recensie waarbij HIJ zwezerikjes eet, en ZIJ hersentjes en bovendien nog koos voor een bedje van kreeftepootjes etcetera etcetera. Want laten we wel zijn: mosselen bereiden is nu niet de allermoeilijkste culinaire prestaties. Je moet goed inkopen, vers inkopen en ze vervolgens niet helemaal suf koken en naast de mossels nog wat smaakvolle bjilagen serveren – met die tips kom je een heel eind.
Nee, zwingodin wilde die plek vinden waar je iets van het mosselgevoel beleeft. Of zo je wil: het Zeeuwsvlaamse gevoel. Dat gevoel zoals hierboven beschreven, het gevoel dat de zwingodin kreeg bij de aanblik van die mossel op de oevers van het Zwin.
Begrijpt u het gevoel? Ik hoop het.
En na alle bijdragen, en alle mails, hier dan degene die aan dit mosselgevoel, zoals ik het gemakshalve noem, het beste tegemoetkomt.
Michel Vergouwe.
Van harte gefeliciteerd. Mensen spraken in bewoordingen over je restaurant waarbij het mosselgevoel het meest tot uitdrukking kwam.
Wel heb ik nog even de proef op de som genomen. Want als het hier in orde is met het mosselgevoel, dan moeten de ‘platte’ mosselvoorwaarden (te weten vers en niet sufgekookt en smaakvol geserveerd) natuurlijk ruim in orde zijn.
De mailers hebben gelijk. De mossels zijn lekker, de rest van de bijlages is ok, de huiswijn is prima.
En dan citeer ik nu uit de mails een paar citaten die wat minder over die gewelidge mossel gaan maar wel over het mosselgevoel:
‘De schelde ruist met hoog water zowat onder je bord.’
‘De mensen die er rondlopen zijn vriendelijk en wat het leuke is, ze houden zelf van hun land en van de zee.’
‘ Vlissingen ligt te lonken aan de overzijde, zoals het een waar paradijs betaamt: altijd de verlokking om het gewoon maar te verlaten.’
‘De ijsjes voor de kinderen worden geserveerd door een leuke mevrouw die zegt er zelf ook wel zin in te hebben. Zo keek ze ook bij de mossels.’
‘Ik zit graag bij het Halve Maentje om gedichten te schrijven. Mijn vakantiegevoel begint bij het Halve Maentje, als ik zo’n pan mossels voor me heb, de zee ruik en de skyline van Walcheren zie, dan ben ik gelukkig.’
‘Weet u, mosselgevoel is moeilijk onder woorden te brengen. Het is een soort liefde voor sfeer, voor kleur, voor vorm, voor inhoud die veel verder gaat dan het platte verschijnsel mossel.’
Hoe kun je beter dat ongrijpbare uitdrukken dan met een kunstwerk?
Hierbij de mosselgod. Omdat het mosselgevoel hier in 't Halve Maentje in ruime mate aanwezig is.
.JPG)
